زمان های بسیاری باید سپری شود تا بروجردی شناخته بشود

اوایل سال 1359 بود که من با این شهید بزرگواردر پاوه آشنا شدم.

جریان آشنایی ما از این قرار بود که در بیست وهشتم اردیبهشت ماه سال 59، طی عملیاتی به فرماندهی سردار شهیدمان ناصر کاظمی؛فرمانده وقت سپاه پاوه، باینگان فتح شد. حدود یک هفته بعد از این ماجرا بود کهشهید بروجردی به باینگان آمد، دست بر قضاء ورود ایشان به مقر باینگان، مصادف شد باحمله ی عناصر مسلح ضد انقلاب به این مقر. پس از چند ساعت درگیری سنگین،بالاخره موفق شدیم حلقه ی محاصره را که دشمن اطراف بروجردی و بچه هایشان بسته بود،بشکنیم و ضد انقلاب را عقب برانیم، متعاقب فرار ذلت بار دشمن، بلافاصله وارد مقرشدیم.

جو داخل آنجا؛ علی الخصوص از لحاظ روحیه ینیروها، فوق العاده آشفته و عصبی به نظر می رسید. رفتیم به سمت اتاقی که شهیدبروجردی در آن مشغول توجیه تعدادی از بر و بچه های سپاه بود. هیچ وقت این اولیندیدارمان را فراموش نمی کنم. وقتی در اتاق باز شد و به او سلام کردیم، با وجوداینکه بیش از هشت ساعت محاصره و درگیری سنگین را از سر گذرانده بود، به رویمان میخندید. آن روز در چهره ی این مرد و این مرد بزرگ کردستان، چنان تبسم عجیبیدیدم که برای اولین بار در زندگی ام احساس کردم با مردی آشنا می شوم که در همه یزمینه های روحی و اخلاقی با دیگران تفاوت دارد. اصلا همین سرزندگی و لبخند باطراوت، یکی از ویژگی های خاص این مرد بزرگ بود.

از آن به بعد؛ یعنی تا آغاز عملیات فتح مبین(بهار 1361) در کنار این شهید بزرگوار بودم و افتخار شاگردی این آقا، این میرزا واین معلم کبیر را داشتم. بروجردی دارای یک سری ویژگی های اخلاقی برجسته بود که مندر طول جنگ، و شاید در طول زندگی ام، کمتر انسانی را این گونه دیده ام.

ولایت پذیری» در این انسان بزرگ، استقامت وپایداری» ، اخلاق حسنه» ، خصوصا در برخوردهای اجتماعی و روحیه گرفتن تمامی بچههای رزمنده از این بزرگ مرد، از ویژگی های خاص او بود. آن زمان که ایشان درکردستان حضور داشت، در اوج مصائب و گرفتاری هایی که باعث و بانی آن خط دولت موقتبود، حتی یک لحظه هم نبود که خبر نرسد مثلا پایگاهی سقوط کرده، سر برادری توسط ضدانقلاب بریده شده، شهری سقوط کرده و یا محوری به دست دشمن افتاده. در میان این همهآشفتگی و عصبانیت ها، هر کدام از برادران ما که این مرد بزرگوار را می دیدند،روحیه می گرفتند و بشاش می شدند.

جداً قلم قاصر است و قلمم می شکند اگر بخواهممقام والای بروجردی را توصیف کنم. فراموش نمی کنم در اوج مصائب و ناراحتی هایماندر پاوه، شهید ناصر کاظمی (فرمانده وقت سپاه پاوه و فرماندار این شهرستان) هر بارکه خیلی خسته می شد و روحیه اش را آزرده می دید، بلافاصله می گفت: من باید برومکرمانشاه، بروجردی را ببینم. در بازگشت به پاوه، او را خوش و خندان می دیدم که میگفت: بروجردی را دیدم، روحیه گرفتم.

تک تک برادرانی که در طول جنگ های کردستان باهمه ی کمبودها، سختی ها و مصائب آنجا سوخته و ساخته بودند، با صبر و استقامت انواعشکنجه های روحی و روانی را تحمل کرده بودند و داغ شهادت یاران همسنگرشان را به دلداشتند، سر بریدن ها، بدن های سوخته، تکه تکه شده و شکنجه شده ی عزیزانشان را میدیدند و باز هم مقاومت می کردند، با این وجود همگی این بر و بچه ها صراحتاً میگفتند: هر بار که ما بروجردی را می بینیم، دلمان قرص می شود و روحیه مان تازه میشود

بنده معتقدم که بروجردی مظلوم زیست، مظلوممبارزه کرد و در مظلومیت به شهادت رسید. شهید، مقام والایی دارد. انسان های الهیافتخاری بالاتر از شهادت ندارند، اما آنچه مطرح است اینکه این شهدا امانت الهیهستند که در دنیا به دست مسئولین سپرده شده اند تا به نحو احسن از این امانتاستفاده کنند.

 همین جا خوب است به مسئله ای اشاره کنم که شایدتازگی داشته باشد. روز بیست و نهم اردیبهشت امسال (1362) یعنی چهار روز قبل ازشهادت بروجردی، برادر محسن رضایی برای بازدید از اردوگاه لشکر 27 در قلاجه، به غربآمده بود. به ایشان گفتم بروجردی اگر در کردستان بماند به احتمال قوی شهید می شود.این مرد حیف است.

از ت بگویید، هم وزیر خارجه است و هم نخستوزیر. از ت داخلی و مسائل اجتماعی و برخوردهای مردمی بگویید، در کردستان همفرماندار، هم فرمانده سپاه و هم فرمانده عملیات است. حیف است این مرد بزرگ از دستبرود، چرا که در حقیقت با از دست رفتن او ما " کتاب کردستان" را از دستمی دهیم. کتاب حماسه ی کردستان از همان صفحه ی اولش به همت او نقش بسته است. اوستکه به صاحبان مغزهای پوسیده و پوچ می فهماند که چگونه باید کردستان را ساخت وچگونه می شود مسائل کردستان را پیش برد و ضد انقلاب را از کردستان ریشه کن کرد.خلاصه گفتم چنین مردی حیف است و.، لذا استدعا داریم ایشان را بخواهید بیایندتهران و در آنجا هر کاری را هم به ایشان بدهید، برازنده است.

از قضا، یکی از برادران سپاه کردستان هم آنجابود و همین حرف های مرا تکرار کرد و گفت: بروجردی شهید می شود. بروجردی را ببریدتهران. ما حاضریم او در کردستان نباشد، چون می ترسیم به او بگوییم به خط نرو. آخرمدام می رود!

عجیب اینکه چهار روز بعد، برادر محسن رضایی درحضور من به معاونشان؛ برادر علی شمعخانی زنگ زد و گفت: به بروجردی بگویید بیایدتهران. وقتی با کردستان تماس گرفتند از آن طرف خط گفته بودند: بروجردی یک ساعت پیششهید شده.

شاید شناخت ما از انسان ها کم باشد. شاید ماخدای ناکرده براساس جو شایعه و تهمت هایی که همیشه علیه انسان های الهی در جامعهرواج پیدا می کنند، تحت تاثیر قرار بگیریم. اما آنچه می خواهم بگویم این است کهبروجردی شناخته نشد. بروجردی هنوز هم نه بر ملت ایران و نه بر تاریخ شناخته نشدهاست. تصور من این است که زمان های بسیاری باید سپری شود تا بروجردی شناخته بشود.شاید خون بروجردی این بیداری را در ما به وجود بیاورد تا به جا و به موقع بتوانیماین گونه عناصر الهی را کشف کنیم و از استعدادهای پاکشان، که در حقیقت امانت الهیاست، به نحو احسن استفاده نماییم.»

کتاب به روایت همت، جلد یک، ص 93-84 »

پی نوشت:

هدیه به ارواح مطهر شهدا، به ویژه شهید محمد بروجردی و شهید محمد ابراهیم همت صلوات.

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.

پیشنهاد راستی آزمایی را نیز نپذیرفتند!

درد دل سردار هور شهید علی هاشمی

موشکی بسازید که «نقطه زن» باشد